Φτιάχνοντας τον Όρκο του Ιπποκράτη

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουν οι καλλιτέχνες και στη δική μου περίπτωση οι καλλιγράφοι,  είναι το γνωστό “σιγά,  πόση ώρα έκανες να πάρεις ένα στυλό/μαρκαδόρο/πένα, για να γράψεις;”

Εκτός του ότι είναι άκρως προσβλητικό και εκνευριστικό, δίνει μία αίσθηση ότι τελικά ο άλλος, μην έχοντας καμία άποψη ή γνώση για τη δουλειά σου,  εκφέρει γνώμη για το χρόνο που κάνεις να δημιουργήσεις ένα έργο και τελικά, εφόσον δεν ξέρει για να υπολογίσει, στο τέλος βέβαια δεν εκτιμά ούτε τον κόπο  αλλά ούτε και το κόστος.
Και κάπως έτσι, υπάρχει γενικά μία διαμάχη μεταξύ καλλιτεχνών (όλων των τεχνών) και κοινού.

Σας πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου εύκολο… δεν είναι μόνο η σύλληψη της ιδέας του πώς θα δημιουργηθεί ένα έργο, είναι και οι συνεχείς δοκιμές μέχρι να καταλήξεις σε ένα πλάνο… και κατόπιν τα λάθη… ξεκινώντας να παράγεις το πρωτότυπο, δεν ξέρεις τελικά αν θα σου βγει έτσι όπως το υπολογίζεις.

Παρακάτω, θα δείτε μερικά από τα βήματα που ακολούθησα για να δημιουργήσω τον Όρκο του Ιπποκράτη σε ελληνικά και αγγλικά.

Καταρχάς, έπρεπε να αποφασίσω σε ποια διάταξη θα μπει το ελληνικό και το αγγλικό κείμενο. Πάνω και κάτω;
Ή μήπως αριστερά και δεξιά;  Κατέληξα στο αριστερά και δεξιά, δεδομένου ότι έπρεπε να μπει και το σήμα του Ιπποκράτη που ήταν το φίδι.  Αλλά και η αριστερά-δεξιά διάταξη ήταν πιο εύκολη για το μάτι.

Μετά από αυτή την απόφαση, έπρεπε το έργο να στοιχηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι σχεδόν και κατά το δυνατόν,  απέναντι τα ελληνικά κείμενα με τις αντίστοιχες μεταφράσεις στα αγγλικά, ώστε αυτός που θα το έβλεπε να ήξερε σε ποιο ελληνικό κείμενο αντιστοιχούσε η αγγλική μετάφραση.

Γι αυτό το λόγο έπρεπε να γραφεί όλο το κείμενο, ελληνικό και αγγλικό, σε πρόχειρο χαρτί και να κοπεί μία-μία σειρά  και ανάλογα να στηθεί επάνω στο χαρτί. Μία διαδικασία που κράτησε περίπου 3 μέρες, βάζοντας, βγάζοντας γραμμές, και κόβοντας-αλλάζοντας τις λέξεις από τη μία γραμμή στην άλλη. Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο στάδιο της όλης διαδικασίας.

Εννοείται, ότι πριν από αυτή τη διαδικασία έπρεπε να είχε μπει το σήμα στο κέντρο και να τραβήξω τις ανάλογες αποστάσεις για το τέλος ή την αρχή της κάθε σειράς.

Κατόπιν, πάμε στο γράψιμο των κειμένων που δεν έβγαιναν ακριβώς όπως τα υπολόγιζα, με αποτέλεσμα να γίνει επανατοποθέτηση λέξεων και γραμμών.  Αυτό σημαίνει ότι το έργο, γράφτηκε περίπου 3 φορές επιπλέον, μέχρι να τελειώσει.  Χάσαμε πολλά χαρτιά (και ήταν και χειροποίητα… πίκρα!)

Τελειώνοντας  το γράψιμο, έρχεται η διαδικασία του σήματος, το οποίο έπρεπε πρώτα να αποτυπωθεί επάνω στο χαρτί, στο σημείο που είχα ορίσει, και  να σχηματίσω τις γραμμές του.
Και, τέλος να γίνει το χρύσωμα.

Το έργο τελειώνει με το σβήσιμο των γραμμών.

Η όλη διαδικασία κράτησε περίπου μία εβδομάδα…

…και κάπως έτσι, θα πρέπει να υπολογίζετε την δημιουργία ενός έργου και ανάλογα τη χρέωσή του…  όπως βλέπετε δεν πιάνεις ένα μαρκαδοράκι και γράφεις…