Pen Friends

Θυμάμαι όταν ήμουν στο γυμνάσιο, υπήρχε μία, ας το πούμε μόδα, που μας την είχαν φέρει τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Η μόδα αυτή ήταν οι pen friends. Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζουν. Pen friends ήταν άτομα της ηλικίας μας από όλο τον κόσμο, που αλληλογραφούσαμε στα αγγλικά. Μας έδιναν ονόματα, διευθύνσεις από άλλα άτομα και από τις πέντε ηπείρους και διαλέγαμε με βάση τα κοινά μας ενδιαφέροντα σε ποιον θα αλληλογραφήσουμε.
Με αυτή την κίνηση, είχαμε δύο θετικά. Το ένα ήταν, ότι κάναμε εξάσκηση τα αγγλικά μας. Το άλλο, ότι μαθαίναμε την κουλτούρα ενός άλλου έθνους. Τι κάνουν; πώς περνάνε; τι τρώνε; τι μουσική και χορούς έχουν; Μαζεύαμε και γραμματόσημα, επίσης, που ακόμη ήταν μόδα και χόμπυ. Εποχές προ ιντερνετ, βέβαια.

Μου φαίνεται ότι έχουν περάσει έτη φωτός από τότε που έχω να αλληλογραφήσω με κάποιον. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε η εποχή μας, η τεχνολογία μας, η βαρεμάρα μας, το συνεχές τρέξιμό μας έτσι, που δεν αντέχουμε να πιάσουμε χαρτί και μολύβι, να στείλουμε σε κάποιον έστω μία ευχή. Για ολόκληρο γράμμα δεν το συζητώ.

Τα παλαιότερα χρόνια, ήταν ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας και ο ταχυδρόμος το πιο αξιαγάπητο πρόσωπο. Όλο το χωριό τον περίμενε για να φέρει νέα από τους μακρινούς συγγενείς ή τα ξενιτεμένα παιδιά. Σήμερα που έχουμε email, skype, viber, κινητά και όλη την τεχνολογία στο χέρι μας, γιατί να ασχοληθούμε; Μια φορά έλεγα ότι θέλω να στείλω γράμμα κι έβαλαν τα γέλια. Γράμμα;;;; what is this??? Οι μοναδικοί φάκελοι που έρχονται τώρα πια στο κουτάκι μας, είναι οι λογαριασμοί. Τους κόβουν κι αυτούς σιγά σιγά. Στο τέλος δεν θα υπάρχουν ούτε ταχυδρομεία.

Στην Αμερική, κάποιοι εθελοντές έκαναν έναν πείραμα σε ένα γηροκομείο. Φωτογράφιζαν άτομα με το όνομά τους και τα ενδιαφέροντά τους, τα ανέβαζαν στο διαδίκτυο και παρακαλούσαν άλλους εθελοντές, να τους στείλουν ένα γράμμα.
Οι παππουδογιαγιάδες, αναπτέρωσαν, περίμεναν κάθε μέρα το ταχυδρομείο, βρήκαν ένα σκοπό στη ζωή τους. Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά γι αυτούς είναι σημαντικό. Στην ηλικία των 80 και άνω τι άλλο σκοπό μπορεί να έχει ένας παππούς κλεισμένος σε ένα ίδρυμα;

Αφήσαμε το μολύβι, σταμάτησε και το μάθημα της καλλιγραφίας στην Ελλάδα, αρχές του 70, τα γράμματά μας εντελώς χάλια, σχεδόν ούτε γράφουμε, πόσο μάλλον να αλληλογραφούμε.

Κι όμως, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από αυτό. Να σου έρχεται ένας φάκελος στο όνομά σου. Να ξέρεις ότι κάποιος αφιέρωσε λίγο από το χρόνο του να σου γράψει δυο λέξεις, μια ευχή. Να σου στείλει μια καρτ-ποστάλ.
Να καθήσεις κι εσύ με τον καφέ σου, να πάρεις χαρτί και μολύβι και να στειλεις κι εσύ δυο λέξεις.
Πόσο αστεία μας φαίνονται όλα αυτά σήμερα. Πόσο ρομαντικά και ξεπερασμένα. Πόσο χάσαμε την ουσία πια.

Η ιδέα των pen friends τριβελίζει στο μυαλό μου συνέχεια. Μου άρεσε και θα ήθελα κάπως να ξεκινήσει. Δεν ξέρω πώς, μα θα βρεθεί τρόπος. Και η ιδέα του γηροκομείου μου άρεσε, ίσως και της φυλακής. Άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα ή ελάχιστα να περιμένουν, να λαβαίνουν ένα γράμμα.

Ένα γράμμα με δυο λέξεις που να εννοεί: Σε σκέφτομαι, σε νοιάζομαι, σου δίνω κάτι από μένα….